INDEX NAZW MIEJSCOWYCH W GMINIE KOCK

ANNOPOL (ANNOPÓL 1807,1827, ANNOPOL 1900), wieś sołecka odległa 4 km na północ od Kocka, przy drodze lokalnej Kock - Serokomla. Powierzchnia wsi 632,72 ha; mieszkańców 254; gospodarstw 52. Leży na wysoczyźnie morenowej 150-158 m n.p.m. Na terenie wsi występują gleby brunatne wyługowane i kwaśne oraz gleby piaskowe. Zaliczają się one do 5 ( żytni dobry) i 6 ( żytni słaby) kompleksu gleb ornych. Pod względem jakości gleby te zostały zakwalifikowane do klas: IV b i V. Użytkowanie ziemi: grunty orne 429 ha, użytki zielone 27 ha, sady 5 ha, powierzchnia lasów pod lasami i zadrzewieniami 148 ha (w tym las Gaj 83,42 i las Zaczarnie 65,31), powierzchnia gruntów pod wodami 2 ha ( w tym powierzchnia rowów 1 ha), powierzchnia terenów komunikacyjnych 14 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 8 ha. Uprawia się głównie żyto 153,83 ha, ziemniaki 67,63 ha, jęczmień 49,96 ha oraz truskawki 4,70 ha. Hoduje się bydło 211 szt. (krowy 106), trzoda chlewna 596 szt., ciągników 37 szt. W 1790 roku był tu folwark z jednym domem. W 1827 r. osada liczyła 25 mieszkańców i 2 domy. Na początku XX w. Annopol był osadą należącą do powiatu łukowskiego gminy Białobrzegi i parafii Kock. Zabudowa składała się z 4 domów a liczba mieszkańców wynosiła 13. Na terenie osady znajdowała się cegielnia. Nazwa pochodzi od imienia ks. Jabłonowskiej - Anny z przyrostkiem pol.

ANNOPOL KOLONIA, wschodnia część wsi Annopol. Wydzielona ze względu na położenie. Kilkanaście gospodarstw.

ANNOPOL FOLWARK, istniejący do II wojny światowej ok. 3 km na pn.-zach. od Kocka. Pierwsze wzmianki pochodzą z połowy wieku XVIII. Wchodził w skład posagu ks. A. Jabłonowskiej.

ANNOPOL STAWY, kompleks stawów położonych nad rzeką Czarną 1,5 km na pn.-zach. od Kocka. W skład kompleksu wchodzą następujące stawy: Polny 1, Polny 2, Polny 3, Mendlowy, Młyński, Długowąski, Kaczy, Cegielnia, Wierzbowy, Gwiazda, Nowy 1, Nowy 2, Olszyna, Nadstawie, Wołówka. Ta grupa stawów znajduje się w środkowej części ciągu stawów w dolinie rzeki Czarnej. Powierzchnia wszystkich w/w stawów wynosi 113.42 ha. Stawy hodowlane, głównie karp, sum, karaś, lin, szczupak i in.

ANNÓWKA, wieś sołecka, odległa o 4 km na pn.-wsch. od Kocka przy drodze Kock - Radzyń Podlaski. Powierzchnia 631,76 ha; mieszkańców 87; gospodarstw 20. Leży na wysoczyźnie morenowej 150-155 m n.p.m. Gleby piaskowe oraz brunatne wyługowane i kwaśne; V i VI klasa bonitacyjna; kompleks żytni dobry i żytni słaby. Użytkowanie ziemi: grunty orne 183 ha, użytki zielone 9 ha, sady 1 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 376 ha, powierzchnia gruntów pod wodami 28 ha (Staw Tyśmianka), powierzchnia terenów komunikacyjnych 21 ha, powierzchnia nieużytków 9 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 4 ha. Uprawy: żyto 28,72 ha, owies 14,12 ha, pszenica 12,36 ha, ziemniaki 10,96 ha; hodowla: trzoda chlewna 81 szt., bydło 12 szt. (krowy 8), ciągników 4 szt. We wsi znajduje się siedziba Leśnictwa Kock. Wieś wspominana jako posag ks. A. Jabłonowskiej w połowie XVIII w. W 1827 r. 3 domy i 15 mieszkańców, na początku XX w wieś ta należąca do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi i parafii Kock liczyła 60 mieszkańców i 3 domy. Na terenie wsi znajduje się pomnik przyrody- wiąz szypułkowy o obwodzie 510 cm. Nazwa wsi pochodzi od imienia ks. Jabłonowskiej - Anny.

ANNÓWKA FOLWARK, położona 4 km na pn.-wsch. od Kocka przy drodze regionalnej Kock - Radzyń Podlaski. Nie istnieje od końca II wojny światowej. Obecnie rozpadający się drewniany budynek mieszkalny wraz ze stodołą zbudowaną z czerwonej cegły. Pozostałości wchodzące w skład dawnych dóbr kockich ograniczają aleje lipowe i modrzewiowe - razem trzy gatunki z ok. 80 drzewami; Larix decidua liczy 32 drzewa o obwodzie do 2,4 m, Tilia cordata 50 drzew o obwodzie do ok. 3 m. Nazwa pochodzi od imienia ks. Jabłonowskiej.

BARKÓW, osada w powiecie łukowskim, gminie Białobrzegi, parafii Kock, 4 domy. Obecnie nie istnieje, kiedyś prawdopodobnie na terenie obecnej gminy Kock.

BIAŁOBRZEGI, wieś sołecka odległa 2 km na zachód od Kocka. Powierzchnia 1027 ha (Białobrzegi + Białobrzegi Folwark); mieszkańców 481; gospodarstw 132. Wieś ma zabudowę charakterystyczną dla ulicówki, większość budynków jednokondygnacyjna. Leży na krawędzi wysoczyzny morenowej przechodzącej w pradolinę Wieprza, na wysokości 130-150 m n.p.m. Gleby brunatne wyługowane i kwaśne III b i IV a klasa bonitacyjna, mady, miejscami czarne ziemie; na glebach brunatnych kompleks żytni dobry, na madach użytki zielone średnie i słabe. Użytkowanie gruntów: grunty orne 643 ha, użytki zielone 275 ha, sady 7 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 28 ha, powierzchnia gruntów pod wodami 7 ha (rowy 3 ha), powierzchnia terenów komunikacyjnych 37 ha, powierzchnia nieużytków 3 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 27 ha. Uprawy: żyto 152 ha, ziemniaki 81,42 ha, owies 83,26 ha, pszenica 47,40 ha, hodowla: trzoda chlewna 753 szt., bydło 178 szt. ( krowy 107 szt.), ciągniki 47 szt. Na terenie wsi znajdują się: szkoła podstawowa, Ochotnicza Straż Pożarna, biblioteka, dwa sklepy spożywcze, Państwowe Gospodarstwo Rolne "Interpegro", Central Soya - punkt sprzedaży koncentratów i pasz, punkt wymiany butli gazowych. W 1512 r. Kock i okolice wsi w tym prawdopodobnie Białobrzegi (nie wymieniona z imienia) przechodzą na własność królewską, a w 1522 r. na własność Mikołaja Firleja. Pierwsza faktyczna wzmianka dotycząca wsi Białobrzegi pochodzi z 1569 roku. Kock i okoliczne wsie rozwinęły się za czasów księżnej Anny Jabłonowskiej z Sapiechów. Za jej czasów w latach 1767-73 wybudowano kurniki z komorami, piwnicę, chałupę, istniała karczma. W 1780 r. Białobrzegi liczyły 507 mieszkańców w tym 487 katolików i 20 Żydów. Od roku 1820 istniał w Białobrzegach Sąd Okręgowy. W 1827 r. było tu 88 domów, 561 mieszkańców. W roku 1848 Białobrzegi nękała epidemia cholery która zebrała ogromne żniwo. Na pocz. XX w. wieś należała do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, i parafii Kock. Znajdował się tu Sąd Gminny, Urząd Gminy, Szkoła Gminna, cegielnia, tartak. Urząd Gminy mieścił się w budynku dawnego Sądu Okręgowego. Obok Sądu przy drodze stała Karczma pochodząca z XVIII w. Miał w niej jakoby nocować Napoleon. Od roku 1896 istniał tu młyn wodny - tzw. wiatrak. W 1917 r. powstała w Białobrzegach OSP. Do powstania straży zmobilizował mieszkańców groźny pożar, który wybuchł w czerwcu 1916 r., spłonęło około 100 zabudowań. W roku 1939 ostatnia bitwa kampanii wrześniowej objęła tą wieś w dniach 2-3 października. Do roku 1958 istniał Białobrzegach Urząd Gminy potem został przeniesiony do Kocka. W roku1962 wieś została zelektryfikowana. Nazwa wsi pochodzi od białych piasków otaczających kiedyś wioskę.

BIAŁOBRZEGI FOLWARK, nie istnieje, budynki o charakterze gospodarczym znajdują się w ruinie. Ogród przyfolwarczny przekształcono w pole uprawne. Otaczają je piękne aleje lipowe, o łącznej długości ok. 1 km . Znajduje się tu ok. 400 lip drobnolistnych o obwodzie do 3 metrów. Obecnie jest to część wsi Białobrzegi, wydzielona ze względu na położenie. Folwark był wymieniany w kluczu Kock za czasów ks. A. Jabłonowskiej.

BIAŁOBRZEGI GMINA, istniała do roku 1958. Na początku XX w. gmina graniczy z gminami Łysobyki i Serokomla; 3814 mieszkańców; 19054 mórg powierzchni. W skład gminy wchodzą: Annopol, Białobrzegi, Borków, Bośniewice, Górka Kocka, Kozisz, Lipniak, Linówka, Papiernia, Poizdów, Pyszny-Łęk, Ruda Serokomelska, Ruskawieś, Skarbicierz, Stoczek, Talczyn, Tchórzew i Zakalew.

BIAŁOBRZEGI KOLONIA, wieś sołecka położona 2,5 km na zachód od Kocka. Powierzchnia 193,2 ha, mieszkańców 172, gospodarstw 36. Wieś ma zabudowę rozproszoną, większość domów jednokondygnacyjna. Położona na terenie Wysoczyzny Żelechowskiej na wysokości 145-152 m n.p.m., powierzchnia lekko pofalowana. Gleby brunatne wyługowane i kwaśne; IV klasa bonitacyjna; kompleks żytni dobry. Użytkowanie ziemi: grunty orne 146 ha, użytki zielone 40 ha, sady 1 ha.

BIAŁOBRZEGI LAS, państwowy kompleks leśny położony na północ od Ruskiej Wsi; powierzchnia 34 ha. Drzewostan stanowi sosna i brzoza, fauna: zając, bażant i kilka mniejszych zwierząt. W lesie tym jeden z okolicznych mieszkańców odkrył zbiorową mogiłę osób zmarłych na cholerę w 1848 r.

BERŁO, pole we wsi Górka, powierzchnia kilka ha; częściowo ugór zanieczyszczony odpadkami z okolicznych gospodarstw. Pochodzenie nazwy nieznane.

BIEL, łąka sucha położona w dolinie Wieprza, 500 m na południe od Białobrzeg; Łąka zmeliorowana. Nazwa oznacza mokradło, nizinę (Łesiów 1972), błotnistą łąkę śród lasów, porośniętą twardą trawą (Moszyński 1921)

BIEL, pole położone na zachód od łąki-mokradła Brodek we wsi Talczyn. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od tzw. białego torfu (z białymi przebarwieniami) wydobywanego w pobliżu-wiadomość od mieszkańców, lub od nazwy mokradła , błotnistej łąki wśród lasów.

BIELICE, pole położone w pd-zach części wsi Talczyn nad rzeką Czarną. Nazwa związana z występującymi tam glebami.

BIŁKA, obszar podmokły, położony w północnej części gminy, otoczony lasem sosnowym. Powierzchnia ok. 2ha. W pobliżu rów melioracyjny. Teren porośnięty trzciną i sitowiem. Leży na terenie OCK "Annówka". Nazwa pochodzi od rośliny tam występującej białka (biłka)-Jurinaea cyanoides

BLISKIE, pn.-wsch. część wsi Górka, odległa o 5 km od Kocka.. Położona na krawędzi wysoczyzny morenowej przechodzącej w dolinę Tyśmienicy. Zabudowę stanowi kilkanaście gospodarstw rozrzuconych wzdłuż stoku wysoczyzny na wysokości 135-145 m n.p.m.. Wydzielona ze względu na położenie. Nazwa pochodzi od położenia w pobliżu doliny Tyśmienicy i wsi Lipniak.

BŁONIE, łąka o powierzchni ok10 ha położona w dolinie Tyśmienicy na wschód od Kocka; administracyjnie należy do miasta Kock. Obszar częściowo podmokły wcinający się łukiem w wysoczyznę morenową, poprzecinany kanałami melioracyjnymi, porośnięty trawą, krzakami, kilka małych zbiorników wodnych. Nazwa błonie oznacza rozległą równinę pokrytą trawą lub kawał gruntu zostawiony na pastwisko. Z białoruskiego oznacza to niski smug (wydłużony pas podmokłej łąki) nadrzeczny zatopiony przez wiosenne wody a po ich zejściu używany jako pastwisko dla bydła. Z czasem nabierał znaczenia jako pastwisko, wygon.

BOREK, niewielki las iglasty położony 500 m na pn.-wsch. od Boźniewic. Nazwa jest zdrobniałą formą słowa bór-las iglasty.

BOROWA DROGA, droga łącząca Białobrzegi z drogą Kock-Dęblin. Wzdłuż drogi rośnie kilkadziesiąt lip. Droga ta prowadzi w kierunku lasu-boru, stąd nazwa.

BOROWINY, część wsi Górka. Nazwa wychodząca z użycia, obecnie ta część wsi nazywa się Średnie. Nazwa pochodzi od słowa borowina- rodzaj gleby.

BOŹNIEWICE (BOSNOWICE 1510, BOZNYOWYCZE 1529, BOSNYOWYCE1564-65, BODZNIOWICZE1569, BOZMOWICE 1787, BOZNIEWICE 1827, BOZNIEWICE 1900), wieś sołecka oddalona o 5 km na pd-zach od Kocka. Powierzchnia 231,64 ha; 111 mieszkańców; 37 gospodarstw. . Wieś jest ulicówką z szerokim piaszczystym gościńcem, zabudowa ma charakter jednokondygnacyjny. Położona w dolinie Wieprza na wysokości 131 m n.p.m. Gleby mady zaliczane do użytków zielonych średnich, miejscami słabych i b. słabych. Użytkowanie ziemi: grunty orne 60 ha, użytki zielone 148 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 1 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 5 ha, powierzchnia nieużytków 12 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 6 ha. Uprawy: żyto 45,80 ha, owies 22,04 ha, ziemniaki 21,20 ha; hodowla: trzoda chlewna 172 szt., bydło 122 szt. (krowy 66 szt.); ciągniki 18 szt. W 1569 r. Stanisław Zerzyński płaci od 2 półłanków. W 1827 r. wieś prywatna 22 domy, 147 mieszkańców. Na pocz. XX w. wieś należała do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock. Powierzchnia wynosiła 437 mórg a w 23 domach mieszkało 209 mieszkańców. W 1915 r było 24 domy. Nazwa patronimiczna związana ze słowem Bóg.

BRODEK, obszar podmokły, położony w północnej części gminy; powierzchnia ok. 5 ha Porośnięty krzakami, częściowo lasem mieszanym, od strony północnej i wschodniej otoczony sztucznym wałem; rów melioracyjny przecina łąkę na dwie części; niewielkie zbiorniki wodne. Leży na terenie OCK "Annówka". Nazwa związana jest najprawdopodobniej z istniejącym tu małym brodem przez rzekę Czarną lub przez podmokły teren na którym obszar się znajduje.

BRODNE ŁĄKI, łąka położona w pd.-zach. części gminy, w okolicy wsi Boźniewice. Łąka częściowo podmokła, niewielkie zbiorniki wody w czasie wiosennych roztopów powiększają się. Nazwa pochodzi od istniejącego tu kiedyś brodu.

BRZOZOWE, łąki suche położone w dolinie Wieprza na pd.-zach. od Kolonii Zakalew. Nazwa związana z rosnącymi tu kiedyś brzozami.

BRZOZÓW, część Kolonii Zakalew, pola wraz z kilkoma budynkami. Nazwa pochodzi od rosnących tu kiedyś brzóz.

BYCZE, pastwisko suche położone w dolinie Wieprza przy pd.-zach. granicy gminy w połowie drogi między Zakalewem a Skarbicierzem. Wypasano tu byki-stąd nazwa.

CEGIELNIA, staw hodowlany w kompleksie stawów Annopol. Powierzchnia 2,77 ha; powierzchnia użytkowa 2,5 ha (1999); długość ok. 255 m, szerokość ok. 100 m. Nazwa pochodzi od istniejącej kiedyś w pobliżu cegielni.

CHOINA, niewielki obszar, ok.0,5 ha porośnięty sosną (stąd nazwa) położony nad zbiornikiem wodnym Kęse, 200 m na pn.-wsch. od Boźniewic.

CICHE, niewielki staw, starorzecze położone nad Wieprzem w okolicy wsi Ruska Wieś. Nazwa związana jest z charakterem zbiornika-jest on cichy, niefalujący.

CUPEL, łąka nad Wieprzem położona na południe od Kolonii Górka. Cupel oznacza pas ziemi wchodzący w jakiś inny teren, klin.

CZARNA, rzeka IV rzędu, prawobrzeżny dopływ Tyśmienicy. Źródła na terenie gminy Adamów we wsi Garbów Szlachecki 172 m n.p.m.; ujście w Kocku 131,9 m n.p.m. Płynie wyraźną doliną, pogłębiającą się z biegiem rzeki. W górnym biegu przyjmuje jeden znaczniejszy dopływ Motwicę, nazywaną też Grabówką (61,3 km2). Długość 31,4 km, na terenie gminy ok. 11 km. Powierzchnia zlewni rzeki Czarnej przy ujściu wynosi 213,9 km2. Przepływ średni przy ujściu wynosi 1,2 m3/s. Odpływ średni roczny przy ujściu wynosi 3,31 mln m3/rok. Zaliczana do II klasy czystości. Płynie równoleżnikowo zmieniając kierunek na terenie gminy Kock na południkowy. W dolinie rzeki znajduje się duża ilość stawów hodowlanych. Kilka dopływów bez nazwy, głównie rowów melioracyjnych o długości od kilkuset metrów do 3 km. Na południe od Talczyna dno doliny podmokłe, pokryte gęstą siecią rowów melioracyjnych. Dorzecze jej leży prawie całkowicie na obszarze wysoczyznowym zbudowanym z gliny polodowcowej.

DUŻA GÓRA, wzniesienie 152,9 m n.p.m. położone pomiędzy Kolonią Białobrzegi a Poizdowem. Okoliczni mieszkańcy pobierają stąd piasek. Patrząc od strony południowej ma charakter najwyżej położonej góry w tym rejonie-stąd nazwa.

DĘBOWY GRĄD, łąka położona na południe od wsi Poizdów. Podczas wylania rzeki Wieprz przyniesione zostały tu dębowe kłody -stąd nazwa.

DĘBINA (KĘSE), starorzecze położone w dolinie Wieprza 200 m na pn-wsch od Boźniewic. Powierzchnia ok.1 ha dł. ok. 800m, szer. kilka metrów; kształt wydłużony o kierunku NW-SE. Nazwa pochodzi od rosnących w pobliżu dębów.

DŁUGIE, łąki położone na zachód od Boźniewic w dolinie Wieprza. Nazwa pochodzi od ich kształtu.

DŁUGOWĄSKI, staw hodowlany należący do kompleksu stawów Annopol. Powierzchnia 3.60 ha; powierzchnia użytkowa 3,4 ha; Nazwa pochodzi od kształtu stawu.

DONOŚNIK, ciek wodny długości 2,5 km wpadający do Stawów Annopol. Zwyczajowa nazwa tego rodzaju cieku - "donosi" wodę do stawów.

DÓLE, łąki podmokłe położone ok. 1 km na pd.-zach. od Poizdowa, przecina je rów melioracyjny. Nazwa dóle oznacza wiele dołów.

DUŻE, łąki suche położone w dolinie Wieprza na wschód od Boźniewic, nazwa pochodzi od wielkości łąk.

DWORSKIE, łąki suche położone w dolinie Wieprza na południe od Ruskiej Wsi. Kiedyś własność "dworu"- stąd nazwa.

DZIADOWIEC, zachodnia część wsi Białobrzegi, kiedyś zamieszkana przez ubogą ludność-stąd nazwa.

GAJ, las chłopski o powierzchni 83,42 ha położony w zachodniej części gminy. Ograniczony od zachodu granicą gminy, od południa drogą Kock-Serokomla, od północy rzeką Czarna. Las jest borem mieszanym świeżym, porośnięty sosną, grabem, dębem, olchą i osiką. Zwyczajowa nazwa tego typu lasu.

GOŚCINIEC, droga biegnąca od Kocka poprzez północną część Białobrzegów do Poizdowa.

GÓRKA (1447 GORKA, 1518 HORKA), wieś sołecka odległa o 2 km na wschód od Kocka, przy drodze lokalnej Kock - Tarkawica. Powierzchnia 958,36 ha; 633 mieszkańców; 173 gospodarstwa - największa wieś w gminie. Wieś ma zabudowę rozproszoną. Położona jest w południowej części Równiny Żelechowskiej (140-155 m n.p.m.). Duża mozaika gleb: gleby piaskowe, brunatne wyługowane i kwaśne, pseudobielicowe, czarne ziemie, w dolinie Tyśmienicy mady i gleby mułowo-torfowe. Należą do klas jakości od III a do VI.; przeważa kompleks żytni słaby i b. słaby oraz użytki zielone średnie. Użytkowanie ziemi: grunty orne 623 ha, użytki zielone 192 ha, sady 1 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 64 ha, powierzchnia gruntów pod wodami 17 ha (rowy 2 ha), powierzchnia terenów komunikacyjnych 23 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 6 ha. Uprawy: żyto 272,58 ha, ziemniaki 116,73 ha, owies 97,59 ha, hodowla: trzoda chlewna 1073 szt., bydło 317 szt. (krowy 135 szt.), owce 23 szt.; ciągniki 46 szt. W połowie XV w własność biskupów płockich, młyn nad rzeką Wieprz. Dziesięcina snopkowa wartości 3-4 grzywny płacona plebanowi w Kocku. W 1531-3 pobór z 1,5 łana. Za czasów ks. A. Jabłonowskiej w latach 1767-73 wybudowano stodołę z dwoma komorami, szopy z dwoma komorami, lamus z dwoma kondygnacjami, piwnicę, 20 stodół chłopskich, 2 upusty z sadzawek, 2 mosty na rowach, 4 na groblach, bór liczył 7 włók i 10 mórg. W 1827 roku 67 domów, 421 mieszkańców, na pocz. XX w 61 domów, 566 mieszkańców, 1060 mórg ziemi. Obecnie 2 sklepy spożywcze, szkoła podstawowa. Nazwa pochodzi od ukształtowania terenu-wzniesienie ponad dolinę rzeczną.

GÓRKA KOLONIA, zachodnia część wsi Górka położona 1 km na wschód od Kocka; 26 gospodarstw. Powierzchnia 220,78 ha. Użytkowanie gruntów: grunty orne 169 ha, użytki zielone 23 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 10 ha. Wydzielona ze względu na położenie.

GMINA KOCK, położona jest w północnej części województwa lubelskiego, w powiecie lubartowskim. Sąsiaduje z następującymi jednostkami administracyjnymi: od pn.-zach. z gm. Serokomla (powiat Łuków), od pn.-wsch. z gm. Borki (p. Radzyń Podlaski), od wschodu z gm. Ostrówek, od południa z gm. Firlej, od pd.-zach. z gm. Michów, od zachodu z gm. Jeziorzany. Siedzibą gminy jest Kock leżący w południowej części gminy, w odległości 50 km na północ od Lublina. Przez omawiany obszar przebiega droga nr 19 o znaczeniu międzyregionalnym Rzeszów-Lublin-Białystok. Położenie gminy na mapie określają współrzędne geograficzne szer 51°43' N; 51°35'30'' N i dł. 22°20' E; 22°32'E. Powierzchnia gminy wynosi 10062 ha z czego miasto zajmuje 1679 ha. Obejmuje 13 sołectw: Annopol, Annówka, Białobrzegi Kolonia, Białobrzegi, Boźniewice, Górka, Lipniak, Poizdów, Poizdów Kolonia, Talczyn, Wygnanka, Ruska Wieś, Zakalew oraz miasto Kock składające się z 3 sołectw. Pod względem liczby ludności znajduje się w środku listy gmin województwa lubelskiego z 7319 mieszkańcami i 72,7 os/km2. Obszar będący przedmiotem opracowania według podziału Kondrackiego leży na terenie trzech jednostek mezoregionalnych: Pradoliny Wieprza, Wysoczyzny Żelechowskiej i Równiny Łukowskiej które wchodzą w skład Niziny Południowopodlaskiej w pasie nizin środkowopolskich. Wysokości skrajne wynoszą 127,4 i 167,9 m n.p.m. a deniwelacje dochodzą do 20 metrów. Część południowa gminy odejmująca Pradolinę Wieprza wznosi się od 127,4 m n.p.m. na pd.-zach. do 135 m n.p.m. na wschodzie. Tereny wyżej położone znajdują się w środkowej i północnej części gminy należącej do Wysoczyzny Żelechowskiej i Równiny Łukowskiej. Osiągają wysokości od 150 do 167 m n.p.m. Teren gminy należy do obszaru fałdowań paleozoicznych.. Na skałach paleozoicznych występuje niecka brzeżna wypełniona mezozoicznymi skałami osadowymi. Jej brzeżna część: rów mazowiecko-lubelski obejmuje swoim zasięgiem gminę. Na wschód od opracowywanego obszaru znajduje się platforma wschodnioeuropejska której skłon podchodzi pod skały paleozoiczne. Pokrywę czwartorzędową stanowią przede wszystkim neoplejstoceńska glina zwałowa oraz piaski i żwiry wodnolodowcowe a także holoceńskie mady oraz mułki i piaski rzeczne. Przez obszar gminy przechodzi uskok Żelechów-Kock będący częścią uskoku Czersk-Wasylów. Większą część gminy stanowią zdenudowane wysoczyzny morenowe oraz akumulacji wodnolodowcowej pochodzące ze zlodowacenia środkowopolskiego. Przecięte są doliną rzeki Czarnej co znacznie urozmaica rzeźbę. Duże różnice wysokości względnej występują wzdłuż prawego zbocza Tyśmienicy i Wieprza, zwłaszcza na odcinku od Poizdowa do Kocka. W południowej części obszaru znajduje się wiele starorzeczy rzeki Wieprz. Na terenie gminy Kock istnieje duża mozaika typów gleb. Największą powierzchnię zajmują gleby brunatne wyługowane i kwaśne oraz gleby bielicowe wytworzone z piasków. Znaczny obszar w dolinie Wieprza i Tyśmienicy zajmują mady. Pod względem jakości grunty orne zaliczane są przeważnie do IV b, V i VI klasy bonitacyjnej. Na terenie gminy przeważa kompleks żytni dobry i słaby, w użytkach zielonych średni i słaby. Średnia roczna temperatura powietrza oscyluje w okolicy 7,6°C. Najzimniejszym miesiącem jest styczeń o średniej temperaturze -2,9°C a najcieplejszym lipiec 18,6°C. Średnie opady w ciągu całego roku wynoszą ok. 550 mm (lato 220, zima 100 mm). Okres wegetacji trwa ok. 216 dni. Wody powierzchniowe reprezentowane są przez Wieprz-rzekę II rzędu, Tyśmienicę dopływ Wieprza-rzekę III rzędu oraz Czarną-rzekę IV rzędu (dopływ Tyśmienicy). Rzeki Wieprz i Tyśmienica tworzą południową granicę gminy Kock. Rzeka Czarna przecina gminę w kierunku południkowym. W jej dolinie znajduje się duża ilość stawów hodowlanych które mają duże znaczenie dla stosunków hydrograficznych tego obszaru. Średni roczny przepływ rzeki Tyśmienica w Tchórzewie (bezpośrednio przed wpłynięciem na teren gminy Kock) wynosi 10,28m3/s. Wody podziemne występują tutaj na różnych głębokościach, wykazując związek z rzeźbą. W części północnej i środkowej gminy pierwsze zwierciadło wód jest między 5-20 m a związane jest ono z obszarem wyższego poziomu hipsometrycznego. Na terenie niższego poziomu pierwsze zwierciadło znajduje się na głębokości od 0-5 m. Jakość wód podziemnych jest dobra. Normy jakości przekroczone są jedynie dla związków żelaza i manganu. Struktura wiekowa ludności jest typowa dla gmin wiejskich woj. lubelskiego. Wiek przedprodukcyjny stanowi w mieście Kocku 32,2% a na terenie gminy 30,5% ogółu ludności. Wiek produkcyjny odpowiednio 52,1% i 50,4%. Przyrost naturalny wynosi -1,2% i 5,2%. W gospodarce narodowej zatrudnionych jest 643 osoby z tego 495 w mieście Kock. Zdecydowana większość użytków rolnych znajduje się w sektorze prywatnym, stanowi to aż 93,4 ogółu użytków. Użytkowanie gruntów przedstawia się w następujący sposób:

użytki rolne	7159 ha	71,1%
grunty orne	5142 ha	71,8%
sady	43 ha	0,6%
łąki	1705 ha	23,8%
pastwiska trwałe	269 ha	3,7%
lasy i grunty leśne	1679 ha	16,6%
stawy	308 ha	3,0%
pozostałe	916 ha	9,3%

Struktura wielkości gospodarstw przedstawia się następująco: hektary miasto (%) gmina (%) 1- 2 26,5 17,1 2- 5 41,4 33,3 5-10 25,8 41,2 10-15 5,1 7,8 >15 1,3 0,6

Dla gminy Kock charakterystyczne jest duże rozdrobnienie gospodarstw. Przeważają gospodarstwa małe liczące od 1-5 ha oraz średnie od 5-10 ha. Bardzo mało jest gospodarstw o powierzchni liczącej ponad 10 ha. Wśród roślin uprawnych przeważają: żyto 33,%, ziemniaki 23,5% i owies 15,3% a pozostałe stanowią 27,7% ogółu upraw. Plony z 1ha w dt (q) dla podstawowych upraw (1998r) przedstawiają się następująco: pszenica 29,0 (jedne z najlepszych w województwie); żyto 22,0; jęczmień 27,9; owies 25; pszenżyto 20; ziemniaki 160; kalafior 130; kapusta 450. Zbiory niektórych upraw(1998r) w tonach: pszenica 799; żyto 4620; jęczmień 103; owies 2125; pszenżyto 480; ziemniaki 12000. Pozarolnicze funkcje w gminie stanowi 10 zakładów przemysłowych i kilkadziesiąt handlowych. Ważniejsze podmioty gospodarcze to Gminna Sp. Chłopska w Kocku (56 os. zatrudn.), Sp-nia Kółek Rolniczych w Kocku(21), PGR Interpegro w Białobrzegach(7). Ponadto należy wymienić Urząd Miasta i Gminy, Bank Spółdzielczy, Rejonowy Urząd Pracy. W Kocku istnieje 25 sklepów spożywczych i 42 przemysłowe, na terenie gminy odpowiednio 11 i 0. Miasto i gmina są obszarem szczególnie wysokiego bezrobocia przekraczającego 40% zawodowo czynnych poza rolnictwem. Sieć kanalizacyjna ogranicza się do terenu miasta Kock obejmując 52,4% mieszkańców, 419 przyłączeń. Długość tej sieci wynosi 9,6 km. Siec wodociągowa obejmuje Kock, gdzie istnieje 524 przyłączeń wodociągowych (74,5% mieszkańców, 12,8 km) oraz wieś Talczyn. Brak jest sieci gazowej. Na terenie gminy istnieje jedna mechaniczna oczyszczalnia ścieków o przepustowości 350m3/dobę. Zlokalizowana jest ona na terenie krochmalni w Kocku. Obecnie w trakcie budowy jest druga oczyszczalnia. Na terenie gminy istnieje 5 szkół podstawowych, 1 liceum ogólnokształcące, 3 szkoły zawodowe o profilu rolnik i rybak śródlądowy i 5 przedszkoli (oddziały przedszkolne przy szkołach podstawowych).

Początki osadnictwa na tym terenie pochodzą z epoki kultury łużyckiej (800 lat p.n.e.), kultury pomorskiej (400 lat p.n.e.) i kultury wenedzkiej. Są one potwierdzone badaniami archeologicznymi. Osadnictwo wczesnośredniowieczne potwierdzają grodziska w tym tzw. kurhan znajdujący się na terenie Ruskiej Wsi, zwany przez mieszkańców mogiłą pogańską lub mogiłą Jadźwingów. Duże znaczenie w historii Kocka i okolic odegrała ks. Anna Jabłonowska, która w znacznym stopniu zmieniła wygląd miasta pod koniec XVIII w. Z jej okresu pochodzi rynek, kościół i pałac w stylu klasycystycznym. Obszar gminy Kock był miejscem ostatniej bitwy w kampanii wrześniowej. Upamiętniona jest ona pomnikiem gen. F. Kleeberga oraz cmentarzem wojskowym gdzie znajdują się prochy dowódcy SGO Polesie które zostały złożone tam w 1970 r.

GRANICE, pn.-zach. część wsi Górka; kilkanaście gospodarstw. W pobliżu przebiega granica między sołectwami Górka i Lipniak - stąd nazwa. Wydzielona ze względu na położenie.

GRĄD, łąka położona w dolinie Wieprza, w pd.-zach. części gminy. Grąd oznacza łąkę lub pastwisko.

GRÓDŹ, niewielka łąka położona nad rzeką Czarną w południowej części wsi Talczyn. Gródź oznacza łąkę lub pastwisko ogrodzone płotem.

GWIAZDA, staw hodowlany należący do kompleksu Annopol. Powierzchnia 7,96 ha; powierzchnia użytkowa 7,4 ha; szerokość do 380 m.; długość do 370 m. Staw kształtem przypomina gwiazdę-stąd nazwa.

JAN, staw hodowlany należący do kompleksu Talczyn. Powierzchnia 2,92 ha; powierzchnia użytkowa 2,0 ha. Nazwa jest imieniem męskim, prawdopodobnie osoby związanej z tym stawem.

JEZIORO, starorzecze położone w dolinie Wieprza na południe od wsi Zakalew dł. ok. 500m, szerokość kilka metrów. Zbiornik wodny pospolicie jest zwany jeziorem.

JEZIÓRKO (JEZIÓREK), zbiornik wody stojącej przypominający małą rzekę. długość ok. 1,5 km. W kilku miejscach zbiornik rozszerza się tworząc małe "jeziorka", stąd nazwa.

JUTKI, łąka położona ok. 1,5 km na pd.-zach. od wsi Białobrzegi. Pochodzenie nazwy nieznane.

KACZY, staw hodowlany należący do kompleksu Annopol. Powierzchnia 9,33 ha, powierzchnia użytkowa 8,5 ha (1999); długość ok. 400 m.; szerokość ok. 250 m. Nazwa związana z pływającymi tam kaczkami.

KACZY DÓŁ, niewielkie zagłębienie wypełnione wodą położone w okolicy Niedźwiady. Nazwa pochodzi od pływających tam kaczek

KAMIEŃ, pastwisko położone ok. 2 km na północ od miasta Kock. Powierzchnia wynosi ok. 50 ha; nazwa pochodzi od występujących tam głazów narzutowych.

KAPUŚNISKO, niewielka łąka w pobliżu wsi Talczyn. Nazwa pochodzi od uprawianej tam kiedyś kapusty.

KAPUŚNISKO, niewielkie pole w okolicy wsi Boźniewice. Nazwa pochodzi od istniejącego tam charakteru upraw.

KARCZMARSKI LAS, południowa część kompleksu leśnego położona w pn.-zach. krańcu gminy. Las przeznaczony do wycięcia - stąd nazwa.

KARCZUNEK, las olchowy rosnący na podmokłym terenie na południe od wsi Poizdów; kiedyś wydobycie torfu; częściowo przeznaczony pod wycięcie - stąd nazwa.

KĘSE Dębina

KIERKUT, cmentarz żydowski położony na wschód od miasta Kock. Kierkut, właściwie kirkut to nazwa tego typu cmentarza.

KLINY, pole uprawne położone na zachód od wsi Zakalew; wcina się klinem pomiędzy okoliczne łąki- stąd nazwa.

KLIJÓWKA, łąka w dolinie Tyśmienicy we wsi Górka. Klij oznacza klej. Inna możliwa interpretacja nazwy wywodzi się od kryjówki.

KLUCZ KOCK, klucz jest to grupa folwarków, wsi będąca pod wspólną administracja. Przed rokiem 1437 do biskupstwa płockiego należały wsie Talczyn, Górka, Pożarów, Tarkawica, Luszawa stanowiące klucz dóbr kockich. W 1515 r dochodzi do zamiany klucza Kock na miasto królewskie Raciąż. Spowodowana była ona dużym oddaleniem od Płocka- siedziby biskupstwa płockiego. W ten sposób Kock i przynależne wsie stały się własnością króla. Kolejne losy Klucza Kock są nierozerwalnie związane z miastem Kock. Z czasem w skład klucza wchodzi coraz więcej wsi. Za czasów ks. A . Jabłonowskiej do klucza należały następujące wsie i folwarki: Kock-miasto, Annopol-folwark, Annówka-wieś, Białobrzegi-wieś i folwark, Bożniewice-wieś, Dębowizna-folwark na Tchórzewie, Górka-wieś i folwark, Łukowiec-wieś, Michow-wieś, Pogwizdów-wieś, Pożarów-wieś, Rozwadówek-wieś, Ruska Wieś-wieś, Skarbicierz-wieś, Skromowice-wieś, Stara Wieś-wieś, Stoczek-wieś, Sułoszyn-wieś, Talczyn-wieś i folwark, Tchórzew-wieś i folwark, Wola Skromowska-wieś i folwark, Wrzosów-wieś, Zakalew-wieś.

KOCK (KOCSKO 1203, CXOCKS 1258, CHOZCOW 1326, CHOTSCO 1346, COTHSSKO 1417), miasto, przy drodze międzyregionalnej Rzeszów-Lublin-Białystok, 48 km na północ od Lublina, położone przy ujściu rzeki Czarnej do Tyśmienicy. Kock (w granicach administracyjnych) leży na terenie trzech jednostek mezoregionalnych: Równiny Łukowskiej, Pradoliny Wieprza i Wysoczyzny Żelechowskiej, na wysokości 133-145 m n.p.m. Pradolinę Wieprza w tym miejscu stanowi dolina Tyśmienicy położona w południowej części miasta na wysokości 132-134 m n.p.m. Znajduje się tu kilka starorzeczy, teren jest podmokły. Dalej na północ teren wznosi się krawędzią Równiny Łukowskiej oraz Wysoczyzny Żelechowskiej-niewielki fragment w południowo-zachodniej części miasta. Deniwelacje osiągają tu wartość 18 m. Wyniesiony teren wznosi się łagodnie w kierunku północnym. Jest on silnie zdenudowany, poprzecinany niewielkimi ciekami wodnymi, dopływami Czarnej (obecnie rowami melioracyjnymi). Kock od strony zachodniej ogranicza kompleks stawów rybnych położonych w dolinie Czarnej a na północy i północnym-wschodzie granicę stanowią lasy. Na terenie wyniesionym występują gleby pseudobielicowe i brunatne wyługowane i kwaśne zaliczane do III klasy bonitacyjnej oraz gleby słabsze bielicowe-IV klasa bonitacyjna. W dolinie Tyśmienicy występują mady zaliczane do użytków zielonych średnich. Powierzchnia gruntów ornych wynosi 1027 ha, powierzchnia użytków zielonych 311 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 127 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 63 ha. Właściwe miasto, z charakterystyczną zabudową miejską położone jest w południowej części obszaru. Pozostała część to tzw. Kock-Rolny, bardzo słabo zaludniony. Powierzchnia miasta wynosi 265 ha, powierzchnia w granicach administracyjnych 1679 ha, mieszkańców 3705 (1999 rok). Zabudowa przeważnie zwarta, budynki w większości murowane. Kock jest lokalnym ośrodkiem administracyjnym i gospodarczym Na terenie miasta znajduje się Urząd Miasta i Gminy Kock, Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury z biblioteką publiczną, posterunek policji. Kock jest siedzibą parafii składającej się ze wszystkich wsi gminy oprócz Zakalewa i Poizdowa które należą do parafii Poizdów. Istnieje tu jedna szkoła podstawowa, liceum ogólnokształcące, trzy szkoły zawodowe o profilu rolnik i rybak śródlądowy, przychodnia rejonowa, dwie apteki, stadion sportowy. Kock był prawdopodobnie jednym z najstarszych ośrodków osadniczych Ziemi Łukowskiej. Wskazuje na to m.in. nazwa miejscowości; językoznawcy wymieniają ją między innymi w grupie nazw takich jak: Gniezno, Gdańsk, Tczew, Czersk, Płock, Legnica itp. Jedna z wersji mówi o pochodzeniu nazwy od bóstwa Kuczko albo Kocko, jednak nie jest ona potwierdzona żadnymi przekazami źródłowymi. Bardziej przekonywujący jest wywód nazwy od starosłowiańskich słów, jak kucz, kuczwa, tj. dom, chata, osada. Warchoł nazwę Kock wywodzi od pnia imiennego Kot. Stąd Kock (dawniej Koczko, Kocko) z punktu widzenia znaczeniowego można zaliczyć do grupy dzierżawczych jak np. Raciborsko od Racibor. Nazwę miasta wywodzić należy raczej od nazwiska rodowego Kot. Kock spełniał ważną rolę w systemie organizacji grodowej, jako ośrodek wymiany handlowej oraz gospodarki rolnej i leśnej. Objęcie regionu Kocka chrześcijaństwem mogło nastąpić nie wcześniej niż w połowie XI w. Nie jest wykluczone, że już w XII w zbudowano tu budynek kościelny. W 1417r Władysław Jagiełło na prośby Jakuba z Korzkwi Syrokomla bpa płockiego zezwala na lokalizację miasta we wsi Kock, przenosząc je na prawa magdeburskie. Przywilej lokacyjny przyniósł miastu uprawnienia targowe i jarmarczne. Kock wraz z otaczającymi go wsiami przechodził wiele razy z rąk do rąk różnych właścicieli. W 1482r miasto z przyległościami wziął w dzierżawę Jan Żeleński, starosta łukowski. W 1490r wydzierżawił je Piotr biskup płocki Mikołajowi z Prażmowa. Ostatecznie 26 marca 1518 roku Kock dostał się Firlejom. Kock za czasów Firlejów stanowił żywotny ośrodek handlowo-rzemieślniczy. Około 1531r Piotr Firlej zbudował most na Wieprzu. Rozwój gospodarczy Kocka był w tym okresie hamowany przez spadające nań klęski żywiołowe w postaci pożarów oraz wielkiej zarazy w roku 1543. W pierwszej połowie XVI w Kock należał do jednego z bardziej znanych w Małopolsce ośrodków reformacji. Około roku 1555 zamieniono kościół katolicki na zbór. Rangę miasta jako ośrodka kalwinizmu podniosła założona przez Andrzeja Firleja szkoła kalwińska dystryktu lubelskiego i chełmskiego. W 1648r zniszczeniu uległo miasto i zamek. Kolejnymi dziedzicami Kocka byki Stanisław Zbęski herbu Nałęcz a po nim od roku 1669 hrabia na Piaskowej Skale Jan Wielkopolski herbu Starykoń. Po Wielkopolskich ok. 1735r Kock stał się własnością Kazimierza Karola Sapiehy. Około 1750r miasto i klucz dóbr kockich jako posag ślubny otrzymała Anna z Sapiehów, księżna Jabłonowska, która posiadając je przez 50 lat swą działalnością reformatorską przyczyniła się do ich wszechstronnego rozwoju. W okresie działalności A. Jabłonowskiej Kock liczył ok. 1900 mieszkańców, w tym ponad 800 Żydów. Był miastem niedużym ale znacznie większym od sąsiednich ośrodków, w tym nawet od Łukowa. W wyniku przedsięwzięć Jabłonowskiej nastąpiła radykalna zmiana wyglądu miasta. W pobliżu rezydencji usytuowano rynek o murowanej obudowie, wybudowano kościół zwrócony klasycystycznym portykiem ku rynkowi. Przy pałacu Jabłonowska założyła ogród botaniczny na europejskim poziomie. W XIX w niekorzystnie na rozwój Kocka wpłynęła utrata praw miejskich. Nastąpiło to w wyniku wykonania ukazu carskiego z dnia 1 czerwca 1869r przez Komitet Urządzający w Królestwie Polskim, który na posiedzeniu 17 lipca 1870 przemianował w guberni siedleckiej 31 mniejszych miast na osady. Po opuszczeniu Kocka w 1915r przez władze rosyjskie odzyskał on prawa miejskie. W roku 1910 ludność miasta wynosiła 6436 osób (3268 mieszkańców stanowili Żydzi). Miasto Kock wchodziło w okres Polski Niepodległej niezwykle zaniedbane. W okresie międzywojennym osiągnięcia władz miejskich były znaczne. Wybrukowano wiele ulic, rynek oraz częściowo oświetlono je lampami elektrycznymi. Kock i okolice były miejscem ostatniej bitwy kampanii wrześniowej. Odbyła się ona w dniach 2-5 października 1939r. Na cmentarzu wojskowym leżą prochy generała Kleeberga, dowódcy SGO "Polesie".

KOCK KOLONIA, wieś sołecka wchodząca w skład Kocka, otaczająca miasto z zachodu, północy i wschodu. Powierzchnia 432,9 ha; mieszkańców 165; gospodarstw 57. Wieś ma zabudowę rozproszoną. Położona jest na Równinie Łukowskiej na wysokości 140-150 m n.p.m. Gleby pseudobielicowe, piaskowe oraz brunatne kwaśne i wyługowane; klasa bonitacyjna III-V; kompleks pszenny dobry, żytni bardzo dobry i dobry. Użytkowanie ziemi: grunty orne 276 ha, łąki 91 ha, pastwiska 3,2 ha. Przeważające uprawy: żyto 96,26 ha, ziemniaki 41, 84 ha, owies 31,32 ha; hodowla: trzoda chlewna 243 szt., bydło 141 szt., (krowy 58 szt.).

KOPCIE, Długosz opisując granice Kocka wymienia wśród wsi otaczających to miasto również Copcze. Kopcie najprawdopodobniej leżały na północ od Kocka w lasach między tym miastem a Oszczepalinem.

KORONA, staw hodowlany położony w kompleksie Talczyn. Powierzchnia 1,86 ha, powierzchnia użytkowa 1,7 ha (1999); długość ok. 180 m.; szerokość ok. 100 m. pochodzenie nazwy nieznane.

KOZIA GÓRA, niewielkie wzniesienie położone na południe od wsi Ruska Wieś. Kiedyś przeprowadzane były tędy kozy wracające z wypasu w lasach. Na tej górce zwierzęta zatrzymywały się- stąd nazwa.

KOZISZ, rybakówka położona nad stawem Kozisz przy drodze lokalnej Kock -Serokomla. Na początku XX w osada należąca do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock liczyła 2 domy i 4 mieszkańców. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od rodzaju wędki zwanej koziarz.

KOZISZ JEZIORO, istniejące kiedyś na obszarze obecnego stawu o tej samej nazwie. Jezioro wspominane jako staw rzeczny Koziski w 1645 r. w zapiskach kościelnych parafii Kock oraz przez ks. A. Jabłonowską w 1879 r.

KOZISZ, staw hodowlany położony w kompleksie Talczyn. Największy staw hodowlany na terenie gminy Kock; powierzchnia 53,47 ha, powierzchnia użytkowa 50,0 ha; długość ok. 1,5 km; szerokość ok. 450 m.

KURHAN, mogiła, nasyp ziemny kryjący kilkanaście grobów znajdujący się we wsi Ruska Wieś. Obecnie zniszczony, rozkopany.

LEBIEDZIÓW, część wsi Poizdów o charakterystycznym wydłużonym kształcie. Gospodarstwa położone wzdłuż drogi o nazwie Wygon. Lebiedź to inaczej łabędź; nazwa może pochodzić również od łobody ogrodowej zwanej lebiedka, lebiodka.

LEGNIĄCE, niewielki staw położony w dolinie rzeki Tyśmienicy, na wschód od wsi Ruska Wieś. Nazwa może pochodzić od słów legać, leganie, miejsce do leżenia.

LEŚNICZÓWKA, wieś wymieniona w GSKP obecnie nie istnieje; brak konkretnej lokalizacji; zaliczana do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock. Liczyła 10 mieszkańców i 3 domy.

LIPNIAK, wieś sołecka odległa o 6 km na pn.-wsch. od Kocka. Powierzchnia 294 ha; 84 mieszkańców; 28 gospodarstw. Położona w południowej części Równiny Żelechowskiej. Zabudowa ma charakter rozproszony. Gleby pseudobielicowe, bielicowe oraz brunatne wyługowane i kwaśne; kompleks żytni b. dobry i dobry; III b i IV klasa bonitacyjna. Użytkowanie ziemi: grunty orne 200 ha, użytki zielone 77 ha, sady 1,1ha, powierzchnia gruntów pod wodami 4 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 6 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 7 ha. Uprawy: żyto 52,94 ha, owies 32,40 ha, ziemniaki 20,38 ha; hodowla: trzoda chlewna 223 szt., bydło 67 szt. (krowy 35szt.), ciągniki 12 szt. Na początku XX w wieś należała do powiatu łukowskiego, gminy i parafii Tuchowicz; liczyła 14 mieszkańców, 7 domów i 400 mórg powierzchni. Wchodziła w skład dóbr Kock. Nazwa pochodzi od rosnących tu lip

LIPNIAK GAJÓWKA, położona we wschodniej części gminy na skraju kompleksu leśnego Tyśmianka; nie istnieje od kilkunastu lat. Nazwa pochodzi od położenia na terenie wsi Lipniak.

LUSZAWY, łąki w dolinie Wieprza w pd.-zach. części gminy. Nazwa zapożyczona od wsi Luszawa leżącej nad Wieprzem ok. 12 km na pd.-wsch. od Kocka.

ŁAN, pas pola ciągnący się wzdłuż drogi Kock-Serokomla na odcinku do Kocka do stawów. Wspominany w 1789 r jako łan proboszczowski. Nazwa odnosi się do jednostki powierzchni która w średniowieczu i okresie Królestwa Polskiego na tym terenie wynosiła ok. 16,8 ha

ŁUG, część wsi Poizdów Kolonia. Wyodrębniona ze względu na położenie - oddalona o ok.1 km na północ od zasadniczej części wsi. Nazwa ług (łęg) na Polesiu oznacza obszerne dość wysoko położone smugi pokryte bujną trawą i porośnięte rzadkim krzewem, samotnymi dębami lub wierzbą. Poleskie ługi są powierzchnią słoneczną i otwartą.

MACIEJOWA RZEKA, niewielki staw położony ok. 200 m na północ od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od nazwiska byłego właściciela.

MENDLOWY, staw hodowlany należący do kompleksu Annopol. Powierzchnia 4,07 ha, powierzchnia użytkowa 3,5 ha; długość ok. 300 m.; szerokość od ok. 70 m do 200 m. Nazwa pochodzi od imienia byłego właściciela Mendla Skierszembauma, mieszkańca Radzynia w 1866 roku.

MIĘDZY BORKAMI, łąka położona ok. 1500 m na zachód od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od położenia pomiędzy dwoma łąkami o nazwach Wysoki Borek i Niski Borek.

MŁYŃSKI, staw hodowlany w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 5,01 ha, powierzchnia użytkowa 4,8 ha; długość ok. 300 m; szerokość ok. 250 m. Nazwa związana jest z położeniem w pobliżu młyna obecnie nie istniejącego.

MONISKA, łąka podmokła położona we wschodniej części gminy; porośnięta krzakami i olszyną; kilka niewielkich zbiorników wodnych. Spotykana jest również nazwa Młyniska co może sugerować, że jest to teren dogodny do postawienia młyna lub stał on już kiedyś w tym miejscu.

MOSTEK, niewielki staw w dolinie rzeki Tyśmienicy położony na wschód od wsi Ruska Wieś. Nazwa pochodzi od istniejącego nad nim mostu postawionego w XIX w przez hrabiego.

MOSTKOWY DÓŁ, część wsi Poizdów Kolonia. Wydzielona ze względu na położenie w obniżeniu. Nazwa wychodząca z użycia. Prawdopodobnie istniał tu kiedyś most nad niewielkim ciekiem wodnym-stąd nazwa.

NAD PŁUDEM, łąka położona w północnej części gminy, na terenie wsi Talczyn, nad rowem melioracyjnym o nazwie Płud.

NADSTAW, część wsi Górka wydzielona za względu na położenie, leży wzdłuż rowu melioracyjnego; kiedyś istniał tu niewielki staw - stąd nazwa.

NADSTAWIE, staw hodowlany położony w kompleksie Annopol. Powierzchnia 32,28 ha, powierzchnia użytkowa 31,0 ha (1999); długość ok. 1 km; szerokość do ok. 500 m.

NIEDOPYRKA, łąka położona na wschód od wsi Zakalew; istnieje tu jedno niezamieszkane gospodarstwo. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od nazwiska osób tu mieszkających (mieszkał tu człowiek o podobnym nazwisku; wg Tabel Likwidacyjnych z 1864 roku nazywał się Niedopierkij), lub oznacza niedopalenie, niecałkowite wypalenie pyr(łac.)-ogień.

NIEDŹWIADA, północna część Kolonii Kock wchodzącej w skład miasta Kock; pole wraz z trzema gospodarstwami. Nazwy związane z niedźwiedziem występują tu dosyć pospolicie np. Niedźwiedź, Niedźwiada (wieś w okolicy Lubartowa).

NISKI BOREK, łąka położona na zachód od wsi Zakalew w dolinie rzeki Wieprz na wysokości 129 m n.p.m. Położona poniżej Wysokiego Borka, stąd nazwa.

NIWA, pole położone w obrębie Kolonii Górka na wysokości 144 m n.p.m.; niwa to inaczej pole uprawne.

NOWE GÓRY, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Pałacowy. Powierzchnia 1,87 ha, powierzchnia użytkowa 1,5 ha; Nazwa związana z ukształtowaniem powierzchni występującym w pobliżu.

NOWINA, pole położone w północnym krańcu gminy na terenie wsi Talczyn. Nazwa oznacza coś nowego w tym przypadku nowe pole lub przynależność do pobliskiej wsi o nazwie Nowiny.

NOWY 1, staw hodowlany w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 10,44 ha, powierzchnia użytkowa 9,5 ha (1999); długość ok. 380 m; szerokość ok. 220 m. Kompleks stawów Nowy 1, 2 powstał w danym okresie czasu jako nowy - stąd nazwa.

NOWY 2, staw hodowlany w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 9,46 ha, powierzchnia użytkowa 8,5 ha (1999); długość ok. 500 m; szerokość ok. 200 m.

NUMER 1, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 3,51 ha, powierzchnia użytkowa 3,2 ha (1999). Stawy Numer 1, 2, 3, 4 położone są obok siebie i kolejno ponumerowane-stąd nazwa.

NUMER 2, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 3,28 ha, powierzchnia użytkowa 3,0 ha (1999).

NUMER 3, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 1,69 ha, powierzchnia użytkowa 1,5 ha (1999).

NUMER 4, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 2,44 ha, powierzchnia użytkowa 2,2 ha (1999).

OBORZYSKA, pole położone wśród łąk ok. 600 m na zachód od wsi Zakalew na wysokości 131 m n.p.m. Nazwa pochodzi od wyrzucanego tu obornika.

OBSZAR CHRONIONEGO KRAJOBRAZU "ANNÓWKA", położony jest w północnej części gminy Kock oraz w południowej części gminy Borki. OCK "Annówka zajmuje 2069 ha., z tego 70,7% należy do gminy Kock, 26,8% do gminy Borki a 2,5% znajduje się w granicach miasta Kock. Struktura użytkowania gruntów w OCK przedstawia się następująco: lasy 1698,4 ha (82,07%), łąki 60,9 ha (2,94%), wody 25 ha (1,25%), grunty orne 271,9 ha (13,14%), zabudowa 5,6 ha (0,27%), drogi 6,9 ha (0,35%). W OCK przeważają tereny w których gospodarka nie narusza równowagi ekologicznej. Zwarty, zróżnicowany fitosocjologicznie, stosunkowo rozległy kompleks leśny w którym udział starodrzewu przekracza 30%, zachował cechy naturalności. Stosunki wodne nie są zakłócone, stan czystości wód, gleb i powietrza jest zadowalający. Około 90% omawianego obszaru zajmuje staroglacjalna równina denudacyjna. Przeważają deniwelacje rzędu kilku metrów, jedynie w sąsiedztwie ostańców morenowych osiągają kilkanaście metrów. Główną cechą rzeźby jest więc płaskość i monotonia terenu. Mikroklimat OCK "Annówka" uzależniony jest od lesistości i osłonięcia terenu, w mniejszym stopniu od obecności powierzchni wodnych. Najważniejszym elementem hydrograficznym są stawy Tyśmianka. Na całym obszarze występuje jednolite, swobodne zwierciadło wód podziemnych, którego ukształtowanie nawiązuje do głównych rysów terenu. O przyrodniczej i krajobrazowej wartości OCK "Annówka" decyduje przede wszystkim zwarty kompleks leśny. W jego skład wchodzą trzy fragmenty lasów państwowych: na zachodzie Tereba, na południowym-wschodzie Tyśmianka i na północy Pasmugi oraz przyległe do nich płaty lasów chłopskich. Większość lasów, w tym prawie cały starodrzew, należy do grupy sosnowych borów suchych i świeżych z klasy Vaccinio-Piceetea. W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna, z lokalnie znaczną domieszką brzozy brodawkowatej i nieznacznym udziałem innych drzew liściastych. W podszycie obok podrostów drzew liściastych, rosną: jałowiec i kruszyna, w runie przeważają borówki. W okolicach stawów Tyśmianka występuje obszar z bezwzględną dominacją olszy czarnej i kępkowo-mozaikową strukturą runa pozbawionego gatunków borowych, a jednocześnie z naturalnym występowaniem jesionu w drzewostanie i podszycie, czeremchy, a w runie zielonym roślin nitrofilnych: jasnoty plamistej, pokrzywy i bodziszka. Poza lasami na terenie OCK występują zbiorowiska roślinności łąkowej, bagiennej, wodnej i chwastów pól uprawnych. Wśród ssaków najlepiej udokumentowana jest obecność gatunków łownych, zwłaszcza zwierzyny grubej. Jej stan obejmuje kilka sztuk jelenia europejskiego, około 100 saren i kilkanaście dzików. Powszechna jest też obecność lisa, tchórza i kuny kamionki. Jedynym obiektem prawnie chronionym jest dąb szypułkowy w lesie w sąsiedztwie zabudowań wsi Annówka.

OBSZAR CHRONIONEGO KRAJOBRAZU "PRADOLINA WIEPRZA", obejmuje południowo-zachodnią część gminy Kock leżącą w pradolinie Wieprza. Całkowita powierzchnia OCK wynosi 33159, lasy zajmują 11696 ha (35,3 %), grunty orne 11553 ha, łąki 7813 ha (23,6%), wody powierzchniowe 1481 ha (4,5%), tereny zainwestowane 515 ha (1,5%), sady 101 ha (0,3%). Zasadniczą oś morfologiczna opisywanego obszaru stanowi pradolina Wieprza o szerokości do 4 km. Obszar położony na północ od tej doliny stanowi wysoczyzna polodowcowa (Żelechowska) o stosunkowo wyrównanej powierzchni na wysokości 160 m n.p.m. opadająca w kierunku południowym stromą krawędzią ku dolinie Wieprza. Krawędź ta jest najżywszym elementem rzeźby OCK. Wysokości względne na terenie gminy obejmującym obszar OCK wynoszą ok. 28 m. Odcinek dolnego Wieprza jest rzeką silnie meandrującą. Liczne zakola rzeki są w fazie bliskiej przerwania meandru. Starorzecza w pobliżu koryta rzeki są wypełnione wodą, a stare dalej leżące suche. Na obszarze wysoczyznowym rysy rzeźby wskazują na szeroko rozwiniętą denudacje i intensywność czynników peryglacjalnych. Wschodnia część OCK należąca do gminy Kock należy do dziedziny klimatycznej lubartowsko-parczewskiej. Wody powierzchniowe tworzą na omawianym obszarze bogatą mozaikę. Obok dużych rzek Wieprz i Tyśmienica występują starorzecza, nieliczne cieki naturalne i sztuczne, stawy i doły potorfowe wypełnione wodą. Wody powierzchniowe odgrywają dożą rolę jako element krajobrazu, podnoszący jego atrakcyjność. OCK " Pradolina Wieprza" według podziału geobotanicznego Fijałkowskiego (1972) znajduje się na terenie podokręgu Równiny Lubartowskiej oraz Wysoczyzny Łukowsko-Sidleckiej. Roślinność stanowią lasy, łąki, krzewy, zarośla.

OGRODY, niewielkie pole położone na zachód od wsi Zakalew; nazwa związana z charakterem upraw.

OLSZYNA, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 3,74 ha, powierzchnia użytkowa 3,2 ha; długość ok. 250 m; szerokość ok. 280 m. Nazwa związana z rosnącymi w pobliżu olchami.

OPATKI, osada zaginiona mogła leżeć w parafii kockiej. W 1447 roku Opatki płaciły dziesięcinę plebanowi w Kocku. Wymieniane są między Górką a Tchórzewem. Pomimo braku innych danych lokalizowane są na wschód od Kocka między Górką a Tchórzewem Starym.

ORLE ŁĄKI, łąki położone we wschodniej części gminy w dolinie rzeki Tyśmienicy; nazwa związana z występującymi na tym terenie "górkami piaskowymi" zwanymi orle.

OSZCZEPALAK, łąka położona w dolinie rzeki Czarna w okolicy wsi Talczyn. Należała do osób mieszkających we wsi Oszczepalin - stąd nazwa

OSZEDNIA STRUGA, niewielki staw położony w dolinie rzeki Tyśmienicy na wschód od wsi Ruska Wieś. Pochodzenie nazwy nieznane.

PAŁACOWY 1, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Pałacowy. Powierzchnia 42,75 ha, powierzchnia użytkowa 41,0 ha (1999); długość ok. 900 m; szerokość ok. 600 m. Nazwa pochodzi od położenia w pobliżu pałacu.

PAŁACOWY 2, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Pałacowy. Powierzchnia 18,18 ha, powierzchnia użytkowa 17,8 ha (1999); długość ok. 700 m; szerokość do 450 m. Nazwa związana jest z położeniem w pobliżu pałacu.

PAŁACOWY, kompleks stawów położony w południowej części gminy. W skład kompleksu wchodzą: Staw Pałacowy 1, Staw Pałacowy 2, Nowe Góry, Stare Góry, Papiernia. Powierzchnia tych stawów wynosi 94,84 ha

PAPIERNIA, część miasta Kock położona w jego pd-zach rejonach. Istnieje tu krochmalnia, młyn elektryczny (kiedyś wodny) jeszcze wcześniej papiernia-stąd nazwa. Na początku XX w była to osada w powiecie łukowskim, gminie Białobrzegi, parafii Kock. Liczyła 2 mieszkańców i 1 dom.

PAPIERNIA, staw hodowlany w obrębie kompleksu Pałacowy. Powierzchnia 28, 43 ha, powierzchnia użytkowa 26,0 ha; długość ok. 1 km; szerokość ok. 380 m. Nazwa zapożyczona od istniejącej w pobliżu papierni.

PASTEWNIK, pastwisko położone w południowej części miasta Kock. W czasie wysokich stanów wód często podmokłe. Nazwa związana ze słowem pastwisko.

PLEBANKI, dawna własność księży, plebani - stąd nazwa. Położona ok. 3 km na północ od miasta Kock. Po Powstaniu Styczniowym dobra te zostały odebrane księżom przez władze carskie za popieranie powstańców. Obecnie nazwa ta utożsamiana jest z lasem, niewielkim polem i kilkoma zabudowaniami.

PODBIELKI, część wsi Zakalew wydzielona ze względu na odosobnione położenie, ok. 1,5 km na północ od zasadniczej części wsi. Obszar stanowi niewielkie pole wraz z kilkoma zabudowaniami. Nazwa związana z położeniem w pobliżu podmokłych łąk biel.

PODGAJNA, pole położone w zachodniej części wsi Górka. Nazwa związana z położeniem w pobliżu zagajnika.

PODGÓRNY, uroczysko położone na zachód od Stawu Pałacowego. Na uroczysko składa się niewielki las wraz z polem. Nazwa związana jest z położeniem na stoku, "pod górę".

PODGÓRY LAS, las o powierzchni ok. 16 ha położony na zachód od stawów Pałacowy. Drzewostan stanowią głównie lipa i świerk. Nazwa związana z charakterem rzeźby terenu.

PODRĄB, staw położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 2,30 ha, powierzchnia użytkowa 2,0 ha (1999); długość ok. 180 m; szerokość ok. 120 m.

POIZDÓW( POGWYZDOW 1508, POGWIZDÓW 1569, POJZDÓW), wieś sołecka położona 4 km na zachód od Kocka przy drodze Kock-Dęblin. Powierzchnia 454,5ha; mieszkańców 380; gospodarstw 108. Wieś ma charakter ulicówki. Położona na stoku Wysoczyzny Żelechowskiej przechodzącej w dolinę Wieprza. Gleby brunatne wyługowane i kwaśne, piaskowe i pseudobielicowe oraz mułowo-torfowe w dolinie Wieprza. Zaliczane do IV a, IV b i V klasy bonitacyjnej; kompleks żytni b. dobry, dobry i słaby. Użytkowanie ziemi: grunty orne 248 ha, użytki zielone100 ha, sady 6 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 63 ha, powierzchnia rowów 2 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 16 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 16 ha. Przeważające uprawy: żyto 141,67 ha, ziemniaki 76,43 ha, owies 58,71 ha, pszenżyto 45,30 ha.; hodowla: trzoda chlewna 676 szt., bydło 197szt. (krowy 86 szt.)owce 56 szt.; ciągniki 42 szt. Na terenie wsi znajduje się szkoła podstawowa, kościół, punkt przyjęć mleka, 2 sklepy spożywcze. Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1508 roku. Według poborów powiatu radomskiego z roku 1568 wieś Pogwizdów, Białobrzegi, Boczkowice i Stoczek własność Dobiesława z Białobrzeg płaciły poboru 1 grzywnę 30 groszy. W 1569 roku wieś Pogwizdów należała do parafii Koczko, własność St. Zerzyńskiego. W 1827 r było 49 domów i 369 mieszkańców. Wieś wchodziła w skład dóbr Kock. W 1885 folwark Poizdów z przyległością Pysznyług, wsiami: Poizdów, Stoczek i Skarbicierz miał rozległe dominium mórg 1039 gruntów ornych, ogrodów mórg 709, łąk mórg 264, lasu mórg 53 i nieużytków mórg 13. Budowli z drewna 26, płodozmian 11-polowy, las nieurządzony. Wieś Poizdów osad 53, mórg 649, wieś Stoczek osad 36 mórg 498, wieś Skarbicierz osad 14 mórg 316. Na początku wieku XX wieś należała do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock, liczyła 42 domy i 369 mieszkańców.

POIZDÓW KOLONIA, wieś sołecka położona 4 km na zachód od Kocka. Powierzchnia 545,5 ha; mieszkańców 276; gospodarstw 59. Składa się z 2 części: Poizdów Kolonia i Ług. Położona na obszarze wysoczyzny morenowej na wysokości 145-162 m n.p.m. Gleby pseudobielicowe oraz brunatne wyługowane i kwaśne; klasa bonitacyjna IV a, IV b; kompleks żytni bardzo dobry i dobry. Użytkowanie ziemi: grunty orne 416 ha, użytki zielone 50 ha, sady 11 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 45 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 10 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 11 ha. Uprawy: żyto 157,10 ha, ziemniaki 43,48 ha, owies 42,19 ha; hodowla: trzoda chlewna 454 szt.; bydło 118 szt. (krowy 53 szt.); ciągniki 32 szt.

POLNY 1, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 3,01 ha, powierzchnia użytkowa 2,8 ha (1999). Kompleks stawów Polny 1, 2 i 3 położone są w bezpośrednim sąsiedztwie pól uprawnych.

POLNY 2, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 5,04 ha, powierzchnia użytkowa 4,8 ha (1999).

POLNY 3, staw hodowlany położony w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 3,65 ha, powierzchnia użytkowa 3,0 ha (1999).

PÓLKA, niewielkie pola położone na północ od wsi Zakalew. Nazwa związana z wielkością pół.

PRADOLINA WIEPRZA, mezoregion obejmujący dolny bieg tej rzeki oraz jej dopływu Tyśmienicy. Pradolina ma ok. 70 km długości, 4-6 km szerokości, 350 km2 powierzchni i dzieli położoną na południu Wysoczyznę Lubartowską od Wysoczyzny Żelechowskiej na północy. W czasie zlodowacenia warciańskiego odprowadzała wody glacjofluwialne do dorzecza Prypeci. Obecnie uznano ją za obszar chronionego krajobrazu. Jedynym miastem jest Kock nad Tyśmienicą z drobnym przemysłem i usługami.

PRZERWANIEC, trzy starorzecza (każde z nich ma taką nawę) rzeki Tyśmienicy na terenie wsi Górka. Najdłuższy ma ok. 0,5 km. Nazwa związana z "przerwaniem rzeki"- utworzeniem starorzecza.

PRZYDATKI, pole położone ok. 3 km na północ od miasta Kock. Przydatek oznacza dodatek, dokładkę, w tym przypadku dodanie tej ziemi do innej.

PRZYMIARKI, pole położone w północnej części gminy na terenie wsi Talczyn. Nazwa związana z "przymierzaniem" czyli dodawaniem gorszej ziemi do lepszej.

PRZYMIARKI, podmokłe łąki częściowo porośnięte olszyną położone nad rzeką Czarną. Nazwa związana z "przymierzaniem" po kawałku tej nieurodzajnej gleby do lepszej.

PUSTKI, łąki w dolinie rzeki Wieprz położone ok. 2 km na zachód od wsi Białobrzegi. Łąka zmeliorowana, porośnięta krzakami. Nazwa pustki oznacza teren niczym nie porośnięty, pusty, nazwa często stosowana zamiennie z łąką.

PYSZNY ŁUG (PYSZNY ŁUK), folwark położony w okolicach obecnego Ługu (zachodnia część gminy). Odnotowany pod koniec XIX w. (Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego) i zaliczony do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock. "Nie pomieszczony w ostatnich spisach urzędowych"(SGKP). Obecnie nie istnieje. Nazwa Ług pochodzi od słowa łęg co oznacza wyniesioną łąkę.

RÓWNINA ŁUKOWSKA, mezoregion, płaski, piaszczysty obszar w strefie odpływu wód glacjofluwialnych zlodowacenia warciańskiego, który pochyla się w kierunku południowo-wschodnim od 170 do 140 m n.p.m., natomiast dopływ Bugu Krzna i dopływ Wieprza Bystrzyca zachowały kierunek wschodni. Region obejmuje około 2570 km2. Ze względu na mało urodzajne piaskowe gleby bielicoziemne region odznacza się stosunkowo dużym zalesieniem. Głównym ośrodkiem jest łuków przy linii kolejowej z Warszawy do Brześcia. Nazwa pochodzi od miasta Łuków.

RUDKA, folwark, obecnie nie istnieje, położony był w okolicy wsi Wygnanka. Nazwę rudka można wiązać ze słowem ruda co oznacza podmokłą łąkę bagnisko, błoto. Jest to możliwe gdyż w pobliżu występuje teren podmokły.

RUDKI, pole położone na południe od wsi Wygnanka. W XIX w. istniał tu Folwark Rudka- stąd nazwa.

RUSKA WIEŚ, wieś sołecka odległa o 2km na południowy-zachód od Kocka. Powierzchnia 255,03 ha, mieszkańców 162, budynków 53. Położona na skraju cypla wierzchowinowego (Wysoczyzna Żelechowska) na styku z doliną Wieprza na wysokości od 132 do 153 m n.p.m. Wieś jest przykładem ulicówki-gospodarstwa położone są wzdłuż piaszczystego gościńca. Gleby bielicowe, mady; VI klasa bonitacyjna; kompleks żytni bardzo słaby, użytki zielone średnie. Użytkowanie ziemi: grunty orne 156 ha, użytki zielone 66 ha, sady 0,45 ha. Uprawy: żyto 67 ha, ziemniaki 30,88 ha, owies 29,40 ha; hodowla: trzoda chlewna 286 szt., bydło 71 szt. (krowy 35 szt.).; ciągniki 14 szt. W XVI wieku stał tu pobudowany przez magnata Firleja zamek modrzewiowy. Zamek ten był zbudowany na wzgórzu, na wysokiej podmurówce z kamienia, kryty gontem. Wyjazd był od strony zachodniej a dalej był gościniec wysadzany lipami. U podnóża zamku płynęła Tyśmienica. Zamek stał prawdopodobnie do 1648 roku. W II połowie XVIII wieku wieś należała do klucza Kock. W 1827 roku wieś liczyła 17 domów i 109 mieszkańców, wchodziła w skład dóbr Kock. Na początku XX w. było tu 21 domów, 204 mieszkańców a wieś miała powierzchnię 334 morgi. Nazwa związana z osobami pochodzenia ruskiego którzy tu zamieszkiwali.

SAMICA, staw położony na terenie Kolonii Zakalew, częściowo wyschnięty, porośnięty sitowiem i krzakami. Pochodzenie nazwy nieznane.

SIUDAJOWA DROGA, boczna droga na terenie wsi Białobrzegi. Nazwa pochodzi od nazwiska osób mieszkających przy drodze.

SKRAWKI STOCKIE, niewielkie pole we wschodniej części wsi Poizdów. Należało kiedyś do mieszkańców Stoczka Kockiego- stąd nazwa

STANISŁAW, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 2,66 ha, powierzchnia użytkowa 2,4 ha (1999); Nazwa pochodzi od imienia osoby opiekującej się tym stawem.

STARA WIEŚ, część wsi Boźniewice. Do początku lat 30-tych XX w stanowiła główną oś miejscowości. Pożar 1930 roku zniszczył doszczętnie niemal całą wieś. Nazwa mówi o tym, że jest to stara część obecnej wsi.

STARA DĘBCZYNA, wschodnia część wsi Górka. Położona na krawędzi Równiny Żelechowskiej przechodzącej w dolinę Tyśmienicy. Znajduje się tu kilka gospodarstw i niewielki las. Nazwa pochodzi od rosnących w pobliżu dębów.

STARE GÓRY, staw hodowlany należący do kompleksu Pałacowy. Powierzchnia 3,61 ha, powierzchnia użytkowa 3,2 ha (1999); Nazwa związana z ukształtowaniem powierzchni.

STERCZYNA, pole położone ok. 500m na północo-wschód od miasta Kock. Nazwa pochodzi być może od rosnącej tam rośliny 'orchis' czyli storczyk lub od wyniesionego, sterczącego charakteru rzeźby terenu.

STĘPIENINY, łąka położona 1,5 km na pn-zach od wsi Boźniewice; porośnięta niewielką ilością krzewów. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od słowa stępić (stąpać), czyli krok, ślad stopy.

SZEROKIE, pole wraz z kilkoma zabudowaniami położone ok. 4 km na północ od miasta Kock. Nazwa związana z kształtem obszaru.

SZEROKIE DĘBCZYNY, wschodnia część wsi Górka. Położona na krawędzi Równiny Żelechowskiej przechodzącej w dolinę Tyśmienicy. Kilka gospodarstw, niewielki obszar leśny, kilka piaskowni - wydobycie piasku dla okolicznych mieszkańców. Nazwa pochodzi od rosnących w pobliżu dębów.

SZEWCZAK, starorzecze położone w dolinie rzeki Wieprz, na południe od wsi Ruska Wieś. Długość ok. 500m, szerokość kilka metrów. Pochodzenie nazwy nieznane.

ŚREDNIE, część wsi Górka wyodrębniona ze względu na położenie; składa się z kilkunastu gospodarstw. Pochodzenie nazwy nieznane.

TALCZYN (THALCZIN 1457), wieś sołecka oddalona 5,5 km na pn.-zach. od Kocka. Powierzchnia 1828 ha, mieszkańców 666, gospodarstw 160. Część wsi ma charakter zabudowy zwartej, część rozproszony. Wieś posiada wodociąg, szkołę podstawową, OSP, 3 sklepy spożywcze, punkt napełniania butli gazowych. Położona jest na terenie Równiny Łukowskiej na wysokości 140 - 160 m n.p.m., deniwelacje dochodzą do 10 m. Przeważają gleby brunatne wyługowane i kwaśne oraz bielicowe, w dolinie Czarnej mułowo-torfowe; IV b i V klasa bonitacyjna; przeważa kompleks żytni dobry i słaby w gruntach ornych oraz słaby i bardzo słaby w użytkach zielonych. Użytkowanie gruntów: grunty orne 794 ha, użytki zielone 126 ha, sady 4 ha, powierzchnia pod lasami i zadrzewieniami 805 ha, powierzchnia pod wodami 5 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 43 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 21 ha. Uprawy: żyto 368,47 ha, owies 146,59 ha, ziemniaki 131,26 ha; hodowla: trzoda chlewna 922 szt., bydło 320 szt. (krowy 163 szt.); ciągniki 46 szt. W połowie XV w wieś Talczyn w parafii Kock, własność biskupa płockiego, miała 12 łan z których płacono czynszu po 1 fertonie biskupowi płockiemu. Wszystkie łany dają dziesięcinę snopową wartości 6 grzywn oraz po 4 kury za dziesięcinę z konopii plebanowi w Kocku. Granice z Kockiem, Górką, Oszczepalinem i Tarkawicą. Według regulacji poborowej powiatu łukowskiego z 1552 r wieś należała starostwa kazimierzowskiego miała 22 os. drobnej szlachty. W 1580 Paweł Klebowski płaci od 12 półwłoczków 6 florenów. W latach 1767-73 ks. A. Jabłonowska wybudowała stodołę z czterema komorami, chałupę chłopską, chałupę młynarską, dwa mostki na rowach, młyn (za 80 zł). Las we wsi Talczyn w tym czasie miał powierzchnię: bór 20 włók, gaj 16 włók i 26 mórg. Wieś wraz z folwarkiem należała do klucza kockiego. W 1827 r było 65 domów, 400 mieszkańców, a na początku XX w wieś i folwark należały do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock i liczyły 42 domy, 437 mieszkańców i 702 morgi, folwark miał 3207 mórg. Nazwa pochodzi od nazwiska właściciela Rudolfa Talczyńskiego, który powierzony sobie dwór biskupi o powierzchni kilkadziesiąt łanów podzielił na dwie wioski Talczyn i Rudę.

TALCZYN KOLONIA, część wsi Talczyn położona w północnej i zachodniej jej części, stanowi osobny obręb o powierzchni 242 ha; użytkowanie gruntów: grunty orne 193 ha, użytki zielone 29 ha, sady 2 ha. Wydzielona ze względu na położenie.

TALCZYN, staw hodowlany należący do kompleksu Talczyn. Powierzchnia 20,80 ha, powierzchnia użytkowa 19,0 ha (1999); długość ok. 700 m; szerokość od kilkunastu metrów do ok. 230 m. Nazwa związana jest z wsią Talczyn.

TALCZYN STAWY, najbardziej na północ wysunięty kompleks stawów na terenie gminy Kock. W skład kompleksu wchodzą następujące stawy: Talczyn, Stanisław, Wyspa, Jan, Poddąb, Kozisz, Korona, Nr 1, Nr 2, Nr 3, Nr 4. Całkowita powierzchnia tych stawów wynosi 98.27 ha. Nazwa pochodzi od wsi Talczyn.

TARKI, łąka położona w południowo-zachodniej części gminy, na zachód od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od słowa tarn tarnie tarnki tarki co oznacza prapolską postać ciernia. Łąka porośnięta cierniami.

TEREBA, część wsi Talczyn. Zabudowa jednokondygnacyjna, głównie drewniana. Wydzielona ze względu na odległe położenie względem zasadniczej części wsi (ok. 2 km na północ). Pochodzenie nazwy nieznane.

TEREBA LAS, najbardziej zwarty i największy na terenie gminy kompleks leśny o powierzchni 820 ha. Położony jest w północnej części gminy. Przeważają siedliska boru mieszanego świeżego, boru suchego i lasu wilgotnego. Olsy zajmują tylko 30 ha. W drzewostanie przeważa sosna. Nazwa pochodzi od pobliskiej Tereby - części wsi Talczyn.

TEREBINY, las olszynowy rosnący na podmokłym terenie położony w południowo-zachodniej części gminy; ciągnie się pasem od Poizdowa do Białobrzeg. Pochodzenie nazwy nieznane.

TOPIS, łąka położona w południowo-zachodniej części gminy ok. 200m na południe od Kolonii Zakalew. Nazwa pochodzi być może od słowa topić czyli zalewać, zatapiać, miejsce które jest zatapiane.

TORFISKA, łąka położona we wschodnim krańcu gminy, w dolinie rzeki Tyśmienicy na wschód od wsi Lipniak. Porośnięta jest krzakami, sitowiem i kępami lasu olszynowego. Znajduje się tu kilka niewielkich zbiorników wodnych. Nazwa pochodzi od występującego tu torfu.

TYŚMIANKA LAS, drugi co do wielkości (340 ha) kompleks leśny na terenie gminy Kock. Położony jest w północno-wschodniej części gminy. Las ten cechuje duże zróżnicowanie przestrzenne, na wschodzie mozaikowość typów siedliskowych, składu gatunkowego i wieku drzewostanu. W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna, z domieszką brzozy brodawkowatej i dębu. Ponad 25% obszaru zajmują olsy. Drzewostan ponad 80-letni stanowi zaledwie 9% powierzchni zalesionej, a 60-80-letni 29%. W wilgotniejszych partiach dominantem bywa świerk. Nazwa pochodzi od istniejącego na jego terenie stawu.

TYŚMIANKA STAW, staw położony na terenie OCK "Annówka" w pn.-wsch. części gminy. Powierzchnia 20 ha, składa się z dwóch części, przedzielonych groblą. Staw hodowlany, prywatny. Nazwa pochodzi od rzeki Tyśmienicy.

TYŚMIENICA, rzeka III-rzędu wpadająca do Wieprza na terenie gminy Kock w okolicy Ruskiej Wsi na wysokości 131,7 m n.p.m. Całkowita długość rzeki wynosi 241,2 km, a na terenie gminy ok. 12 km. Jest największym dopływem Wieprza. Na terenie gminy Kock wpada do niej rzeka Czarna. Średni przepływ we wsi Tchórzew na 2 km przed wpłynięciem na teren gminy wynosi 8,47 m3/s. Tyśmienica na całej długości jest uregulowana. W górnym biegu koryto ma wygląd rowu, w biegu środkowym i dolnym rzekę wyprostowano i skrócono ścinając meandry. Spadek rzeki wynosi 0,48%.

U LUSZAW, łąka położona w południowo-zachodniej części gminy, w dolinie Wieprza, na południowy-zachód od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od położenia w pobliżu łąki Luszawy.

UMIECKI, pastwisko położone na zachód od wsi Białobrzegi. Nazwa oznacza nieduże pastwisko oraz teren położony w pobliżu miedzy.

WĄSOCZE, łąka położona na południe od cmentarza w Kocku, w dolinie rzeki Tyśmienicy. Wspominana przez ks. A. Jabłonowską w 1879r. Łąka miała wtedy 2 morgi i 244,5 pręta. Pochodzenie nazwy nieznane.

WĄSOCZE UROCZYSKO, pole położone w dolinie Tyśmienicy, 1 km na południowy-zachód od miasta Kock. Wymieniane przez ks. A. Jabłonowską w 1879r w związku z zamianą gruntów kościelnych na dworskie.

WĘGLISKO, pole położone w dolinie Wieprza na południe od wsi Ruska Wieś. Kiedyś wypalany był tu węgiel drzewny dla tutejszej kuźni-stąd nazwa.

WIEPRZ, jest największą rzeką płynącą przez teren gminy Kock. Za początek Wieprza uważa się jezioro Wieprzowe (obszar podmokły z okresowym zbiornikiem wodnym) w miejscowości Wieprzów Tarnawacki na północ od Tomaszowa Lubelskiego, na wysokości ok. 274 m n.p.m., długość rzeki wynosi 303,2 km na terenie gminy ok. 14 km, powierzchnia zlewni przy ujściu 10415, 2 km2. Dolina Wieprza rozdziela się koło Serocka. Rzeka płynie odnogą lewą, a w prawej znajduje się Wieprzysko, które było niegdyś korytem Wieprza. W tej okolicy zaszła duża zmiana w układzie rzeki. Wieprz, który płyną prawą odnogą doliny, przyjmował we wsi Górka dopływ, Tyśmienicę. Obecnie gdy Wieprz wykorzystuje lewą odnogę, a Wieprzysko nie jest dopływem jego lecz Tyśmienicy, odcinek dawnego biegu Wieprza od Górki do Ruskiej Wsi stał się dolnym biegiem Tyśmienicy, który wpada do Wieprza w miejscu odległym o 5,5 km w linii prostej od dawnego ujścia. Zmiany te nastąpiły zapewne w czasie powodzi lub zostały spowodowane przez człowieka pod koniec XIX w lub na początku XX wieku. Spowodowało to kolejną zmianę: rzeka Czarna jest teraz dopływem Tyśmienicy a nie Wieprza. Dolny bieg Wieprza, od węzła kockiego do ujścia, ma kierunek równoleżnikowy. Rzeka wykorzystuje tu pradolinę o szerokości do 4 km. Dno doliny jest płaskie, na terasach zwydmione. Rzeka płynie silnie meandrującym korytem którego szerokość przeciętnie wynosi ok. 50 m. Zakola są w różnym stopniu rozwoju, niektóre bliskie przerwania. Liczne starorzecza różnią się wielkością, kształtem i stanem zaawansowania zaniku. Leżące bliżej koryta są wypełnione wodą, położone dalej zdążyły zarosnąć lub wyschnąć. Walory krajoznawcze dolnego Wieprza sprawiły, że utworzono to Obszar Chronionego Krajobrazu "Pradolina Wieprza". Nazwa pochodzi od mezoregionu Pradolina Wieprza.

WIEPRZYSKO, starorzecze położone w dolinie Tyśmienicy, długość ok. 500 m, szerokość kilkanaście metrów. Nazwa pochodzi od płynącej w pobliżu rzeki Wieprz.

WIERZBOWY, staw hodowlany należący do kompleksu Annopol. Powierzchnia 8,23 ha, powierzchnia użytkowa 8,0 ha (1999); długość ok. 570 m; szerokość od 80 do ok. 250 m. Nad brzegiem rosną wierzby-stąd nazwa.

WILKOWE, zbiornik wodny położony ok.1 km na północ od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od nazwiska byłego właściciela tych terenów.

WOŁÓWKA, staw hodowlany w obrębie kompleksu Annopol. Powierzchnia 4,83 ha, powierzchnia użytkowa 2,5 ha (1999). Pochodzenie nazwy nieznane.

WYGON, droga we wsi Poizdów Kolonia biegnąca od skrzyżowania z drogą lokalną Kock-Przytoczno do lasu Zaczarnie. Droga przebiega przez część tej wsi zwaną Lebiedziów. Droga prowadzi do wsi Wygnanka, stąd nazwa.

WYGNANKA (kiedyś zamiennie Regulacya), wieś sołecka położona 2 km na zachód od Kocka. Powierzchnia 419 ha, mieszkańców 156 ha, gospodarstw 41. Zabudowa wsi rozrzucona. Położona na Wysoczyźnie Żelechowskiej na wysokości 140-155 m n.p.m. Przeważają gleby brunatne wyługowane i kwaśne poprzeplatane niewielką ilością gleb bielicowych; IV klasa bonitacyjna gruntów ornych; kompleks żytni dobry. Użytkowanie gruntów: grunty orne 380 ha, użytki zielone 18 ha, sady 1 ha, grunty pod lasami i zadrzewieniami 4 ha, powierzchnia terenów komunikacyjnych 8 ha. Uprawy: żyto 105,56 ha, owies 37,79 ha, ziemniaki 37,45 ha; hodowla: trzoda chlewna 465 szt., bydło 98 szt. (krowy 48 szt.); ciągniki 23 szt. Na początku XX w wieś należy do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock; wchodzi w skład dóbr Kock. Kiedyś byli tu wyganiani ubodzy chłopi z bogatszych wsi, stąd nazwa.

WYGNANKA KOLONIA, wschodnia część wsi Wygnanka, wydzielona ze względu na położenie. Położona na wysokości 140 m n.p.m.

WYRĄB, łąka i pole położone ok. 4 km na północ od miasta Kock w pobliżu lasu. Obszar ten przed II wojną światową był serwitutem-prawo do korzystania z gruntów przysługiwało wzajemnie chłopom i dziedzicom. Nazwa związana jest z terenem po wycięciu lasu.

WYSOCZYZNA ŻELECHOWSKA, mezoregion, leży przeważnie po zewnętrznej stronie moren zlodowacenia warciańskiego, które występują tylko na północy. Na zachodzie sąsiaduje z Równiną Garwolińska i Doliną Środkowej Wisły, na południu z Pradoliną Wieprza, na wschodzie z Równiną Łukowska, zajmując powierzchnię około 1850 km2. W środkowej części wznosi się ponad 180 m n.p.m. Jest to falista równina z ostańcowymi wzniesieniami, odwadniana do Środkowej Wisły przez Okrzejkę, Wilgę i górny Świder, a na wschód i południe przez dopływy Wieprza. Jest to kraina rolnicza, średnio zalesiona, przecięta dwoma liniami kolejowymi. W regionie są trzy miasta: Stoczek Łukowski, Żelechów i Ryki. Nazwa pochodzi od miasta Żelechów.

WYSOKI BOREK, łąka położona ok. 2 km na zachód od Zakalewa. W pobliżu ( ok. 100 m na zachód-sąsiednia gmina) na niewysokim wzgórzu rośnie niewielki las iglasty ( bór, borek)-stąd nazwa.

WYSPA, staw hodowlany położony na terenie kompleksu Talczyn. Powierzchnia 3,34 ha, powierzchnia użytkowa 2,9 ha (1999); Nazwa pochodzi od wyspy znajdującej się na tym stawie.

ZA JEZIOREM, łąka położona na południe od wsi Zakalew, w dolinie Wieprza, za znajdującym się tu starorzeczem zwanym jeziorem-stąd nazwa.

ZABRODZIE, niewielki obszar (pole, gospodarstwo) położony ok. 2,5 km na północ od Kocka. Nazwa związana z występującym tu kiedyś brodem przez rzeką Czarną.

ZACZARNIE, las chłopski, mieszany, o powierzchni 125,36 ha położony w zachodniej części gminy. Drzewostan stanowią tu głównie grab, dąb, brzoza sosna, olszyna. Nazwa pochodzi od położenia za rzeką Czarną.

ZAGAJNIK, niewielki las sosnowy o powierzchni 10,85 ha, położony we wsi Górka przy drodze do Kocka. Zwyczajowa nazwa tego typu lasu.

ZAGÓRZE, trzy gospodarstwa we wschodniej części wsi Poizdów. Położone na skraju wysoczyzny, jak gdyby za górą - stąd nazwa.

ZAKALEW, wieś sołecka położona w SW krańcu gminy ok. 6 km od Kocka. Powierzchnia 567 ha, mieszkańców 161, gospodarstw 40. Położona w dolinie Wieprza na wysokości 130m n.p.m. Wieś tworzy zwarty kompleks osadniczy. Przeważają gleby mady; kompleks użytków zielonych średnich. Użytkowanie gruntów: grunty orne 79 ha, użytki zielone 433 ha, powierzchnia gruntów pod lasami i zadrzewieniami 16 ha, powierzchnia gruntów pod wodami 8 ha, powierzchnia terenów osiedlowych 8 ha. Uprawy żyto 38,37 ha, ziemniaki 23,22 ha, owies 14,07 ha; hodowla: trzoda chlewna 210 szt., bydło 94 szt. (krowy 44 szt.); ciągniki 14 szt. W 1569 r wieś należała do parafii Kock, dwaj Zerzyńscy mieli tu po pół łana km. i jedną komorę; wchodziła w skład dóbr Kock. W 1827 r były tu 33 domy i 231 mieszkańców. Na początku XX w wieś należała do powiatu łukowskiego, gminy Białobrzegi, parafii Kock i liczyła 27 domów, 238 mieszkańców i 576 mórg powierzchni. Istnieje kilka hipotez dotyczących powstania nazwy. Najbardziej prawdopodobna jest wywodząca się od słów "za błotami", kał-staropolskie błoto.

ZAKALEW KOLONIA, część wsi Zakalew położona 1 km na północ od zasadniczej części wsi. Wydzielona ze względu na położenie.

ZAKLIK, łąka położona w widłach dwóch rowów melioracyjnych ok. 2 km na północ od Kocka. Zaklik oznacza kawał ziemi wchodzący w ziemię obcą.

ZAMŁYNIE, niewielka łąka położona we wsi Górka nad Tyśmienicą. Nazwa pochodzi od istniejącego kiedyś w pobliżu młyna wodnego.

ZAPÓLCE, łąka położona ok. 500 m na północ od wsi Zakalew. Nazwa pochodzi od położenia za polem zwanym pólka.

2008 Wszystkie prawa zastrzeżone